Μνήμη Βασίλη Μαντζουράνη
Ο Βασίλης Μαντζουράνης απεβίωσε χτες (7/4/2016), σε ηλικία 83 ετών. Υπήρξε «μορφή» της επιστημονικής κοινότητας της Σχολής Χημικών Μηχανικών ΕΜΠ. Λόγιος της χημικής μηχανικής, με εξαιρετικές σπουδές και βιομηχανική εμπειρία, ήταν πηγή ορθού και μεστού επιστημονικού λόγου και σημαντικών έργων.
Με την αφοσίωση του στην εκπαίδευση, θεωρητική και εργαστηριακή, την οξυδέρκεια και διεισδυτικότητά του, την ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία του σε συνδυασμό με τη βαθύτατη και πολύπλευρη μόρφωσή του, υπήρξε ξεχωριστός δάσκαλος και πολύτιμος συνεργάτης. Οσοι είχαμε την τύχη να τον έχουμε δάσκαλο θυμόμαστε ότι ακόμη και με τα «χούγια» του μας δίδασκε όσο κι αν δεν μας «χάριζε κάστανα». Τα «Δυο λόγια για τον Εκλιπόντα» που ακολουθούν, είναι από τον μαθητή του Γιάννη Κεβρεκίδη, Καθηγητή στο Παν. Princeton.
Ο πρόσφατα εκλιπών Καθηγητής Ι. Μαραγκόζης και ο Β. Μαντζουράνης είναι οι θεμελιωτές του Εργαστηρίου Τεχνικής Χημικών Διεργασιών που εξακολουθεί να καλύπτει μια από τις πλέον ζωτικές περιοχές των σπουδών στη Σχολή Χημικών Μηχανικών.
Η Σχολή Χημικών Μηχανικών τιμά τη μνήμη του.
Ο Κοσμήτορας της Σχολής Χημικών Μηχανικών ΕΜΠ
Ανδρέας Γ. Μπουντουβής
Η κηδεία του θα γίνει το Σάββατο, 9/4/2016, στις 13:00 στο A' Νεκροταφείο
Δυο λόγια για τον Εκλιπόντα
από τον Γιάννη Κεβρεκίδη
Ο Δρ. Βασίλειος Μαντζουράνης που χάσαμε χτες ηταν (και στη μνήμη πολλών απο μας μένει) μια καθοριστική παρουσία στην Σχολή και στη ζωή μας – σαν δάσκαλος μας, και σαν Ανθρωπος. Ηταν επίσης ενας χαρισματικός μηχανικός (από τα εργαστήρια του Imperial College στο χαλβαδοποιείο του Πειραιά –όπου μέσα σ’ όλα τ’ άλλα ήταν «πρωταθλητής» στο μηχανουργείο-, στο εργοστάσιο της Καβάλας και στην έδρα της ΤΧΔ, «στο Μαραγκόζη» για πολλούς απο εμάς.
Ο Βασίλης δεν προσπαθούσε να σε ευχαριστήσει – προσπαθούσε να σε κάνει καλύτερο ακόμα κι’αν αυτό ήταν προσωρινά δύσπεπτο, γιατί ήξερε πως τελικά θα καταλάβαινες και θα ήσουν ευγνώμων (ΚΑΙ καλύτερος). Αυτό για πολλούς δεν ηταν ελκυστικό. Αλλά υπήρχαν και πολλοί «Μαντζουρανικοί» (οπως λέγαμε με κάποια περηφάνεια) που έμπαιναν στον κύκλο των μαθητών του. Και εκεί συνέβαινε κάτι που για τα χρόνια μας ηταν απίθανο – ο δάσκαλος σου ήταν και φίλος σου. Πήγαινες στο σπίτι του και γνώριζες την κυρία Κατερίνα (τη σύντροφο που αγαπούσε πολύ). Πήγαινες μαζί ορειβασία στη Πάρνηθα, με την κοπέλλα σου και το Γιωργή στον ώμο – έλεγες για την φασαρία απο τον άσκαυλο, που τόσο ενοχλούσε τους γείτονες στην πολυκατοικία. Για το σπίτι της Νέας Ερυθραίας (πού ακούστηκε να χτίζεις το σπίτι σου μόνος σου; ). Το να είσαι μαθητής και μαζί φίλος –πιο σωστά, λίγο μέλος της οικογένειας- είναι κάτι που ήταν αφάνταστο τότε, και νομίζω ακόμα και τώρα. Γι’αυτό γυρίζαμε πάντα κοντά του τα πρώτα χρόνια, αραιότερα μετά – γιατί ήταν και δικό μας το σπίτι της Ερυθραίας, και ένας κόμβος συνάντησης για παλιούς και καινούργιους. Για το χιούμορ του (που δάγκωνε – Γιατί Γιάννη Παπαδόπουλε πείραξες το σωληνάκι; ), για τα μαθήματα έρευνας, πειραμάτων, συγγραφής, ζωής, τι να πρωτοθυμηθεί κανείς ;
Είναι πολύ πολύ λίγοι οι άνθρωποι στη ζωή μας που όταν σου πουν «αυτό ήταν καλώς καμωμένο» ξέρεις οτι αυτό που έκανες μετράει. Τέτοιος επιστήμονας και τέτοιος άνθρωπος ήταν ο Βασίλης ο Μαντζουράνης που χάσαμε. Ελαφρό το χώμα που θα τον σκεπάσει. Θα κοιτάει απο κάπου, και θα λέει «θα περάσουνε πολλά χρόνια μέχρι να κάνεις πειράματα της προκοπής» – ή, καμμιά φορά –ας ελπίζουμε- «αυτό ήταν καλώς καμωμένο». Είναι λίγο σήμερα –όπως έλεγε- σαν μια Μεγάλη Τετάρτη. Δούλεψε πολύ, και με κέφι, ξεπούλησε το χαλβά, και τώρα μπορεί να κλείσει για λίγο το χαλβαδοποιείο και να ξεκουραστεί άξια.
Ο Δρ. Βασίλειος Μαντζουράνης που χάσαμε χτες ήταν (και στη μνήμη πολλών απο μας μένει) μια καθοριστική παρουσία στη Σχολή και στη ζωή μας – σαν δάσκαλος μας, αλλά και σαν Ανθρωπος.